اصفهانی محمدحسین بن محمدباقر

دانشنامه اسلامی

[ویکی نور] شیخ محمدحسین اصفهانی، در دوم محرم الحرام 1266ق، در اصفهان به دنیا آمد. او فرزند شیخ محمدباقر نجفی و نوه شیخ محمدتقی نجفی اصفهانی صاحب هدایة المسترشدین است. نسب وی از جانب مادر به شیخ جعفر نجفی صاحب کشف الغطاء می رسد. قبل از رسیدن به سن بلوغ مقدمات علوم را گذراند و پس از آن فقه و اصول را نزد پدر خواند. سپس جهت تکمیل تحصیلات به حرم علوی هجرت کرد
از اساتید او می توانیم میرزا حبیب الله رشتی، شیخ راضی نجفی، میرزا محمدحسن شیرازی و میرزا باقر شکی را برشماریم.
او بعد از طی مدارج علمی درسال 1296ق به اصفهان بازگشت. مدت ها بعد در سال 1303ق بار دیگر به عتبات عالیات بازگشت و به تهذیب نفس پرداخت. او در آغاز محرم 1308 ظهرهنگام، در سن 42 سالگی وفات کرد و در جوار حرم علوی به خاک سپرده شد.
ماده تاریخ وفاتش این است: «با حسین شهید شد محشور».
برادرش حاج آقا نورالله نجفی در ماده تاریخ وفاتش این چنین گفت: «ثلم الإسلام ثلمة».
از آثار وی غیر از تفسیر مجدالبیان فی تفسیر القرآن، چند اثر دیگر نیز به جای مانده است که عبارتند از: رساله ای در اصل برائت، رساله ای در اثبات اعجاز قرآن، شرح شرایع الإسلام، رسائلی در فقه و اصول و رساله ای در اصول عقاید.

جمله سازی با اصفهانی محمدحسین بن محمدباقر

محمدحسین بن خَلَف تبریزی یا برهان خَلَف تبریزی متخلص به برهان مؤلف فرهنگ لغت برهان قاطع، تألیف ۱۰۶۲ قمری (۱۰۳۰ هـ. ش/ ۱۶۵۱ م) است. از زندگی او اطلاعی در دست نیست جز اینکه در سدهٔ یازدهم قمری در هند می‌زیست و برهان قاطع را به نام سلطان عبدالله قطب‌شاه در حیدرآباد، دکن تألیف کرد.
برهان، محمدحسین بن خلف تبریزی از چهار گونه «ه» نام برده است. وی چهارمین گونه را، «های بیانِ فتحه» نامیده و چنین نگاشته است:
۶. محمدحسین بن خلف تبریزی (۱۳۳۰)، برهان قاطع، تهران
محمدحسین بن خلف تبریزی، متخلص به «برهان»، صاحب فرهنگ لغت «برهان قاطع» است که در ۱۰۶۲ق/۱۶۵۲م نوشته شده است. او در عهد خود، جامع فنون بود و شعر نیز می‌سرود.