وفا کیش

لغت نامه دهخدا

وفا کیش. [ وَ ] ( ص مرکب ) آنکه همواره شرائط وفا به جای آورد. باوفا.وفادار: از خودسری و خودرایی کار آلتوم وفاکیش اوفاد وفاق به نفاق و شقاق مبدل گشت. ( عالم آرای عباسی چ امیرکبیر ج 1 ص 228 از فرهنگ فارسی معین ).

فرهنگ عمید

آن که همواره شرایط وفا را به جا می آورد، وفادار، باوفا.

فرهنگ فارسی

(صفت ) آنکه همواره شرایط وفا بجای آورد باوفا وفادار:(( از خود سری و خود رایی کار آلتوم وفاکیش اوفاد وفاق به نفاق وشقاق مبدل گشت. ) )

جمله سازی با وفا کیش

وفای جوی وفا سنج و وفا فهم وفا دان و وفا کیش و وفا کار
به نقشش بر کشیده آن وفا کیش که از سر زنده کرده کشتهٔ خویش
بر عاشق تازه ای وفا کیش رحمی که ندیده جور و بیداد
دگر جایی که معشوق وفا کیش ببیند نوگلی با بلبل خویش
چو نقش گوش او بست آن وفا کیش نخستین بست راه نالهٔ خویش
پس آنگه گفت کای یار وفا کیش به راه دوستی از جمله در پیش