فلوات

فلوات جمع فلات به معنای بیابان‌ها است. فلات یا پهنه در زمین‌شناسی به ناحیه‌ای کوهستانی اطلاق می‌شود که دارای سطحی صاف و وسیع است. فلات آتشفشانی به فلاتی گفته می‌شود که از فعالیت‌های آتشفشانی شکل گرفته باشد. بزرگ‌ترین و بلندترین فلات جهان، فلات تبت است که ناشی از برخورد صفحات زمین‌ساختی هندو-استرالیایی و اوراسیایی به وجود آمده است. در آسیا، فلات‌هایی مانند آناتولی، ایران، تبت و مغولستان نیز وجود دارند. فلات‌ها می‌توانند به دو دسته وسیع و کم‌وسعت تقسیم شوند. فلات‌های وسیع معمولاً شامل رشته‌کوه‌ها و دره‌ها نیز می‌شوند. به عنوان نمونه، رشته‌کوه‌های زاگرس در فلات ایران واقع شده‌اند و در واقع، این کوه‌ها حاشیه‌های فلات ایران را شکل می‌دهند. فلات‌ها در تقریباً تمامی قاره‌ها وجود دارند و حدود ۴۵ درصد از سطح خشکی‌های زمین را تشکیل می‌دهند. این سرزمین‌های هموار و پست به عنوان دشت بلند نیز شناخته می‌شوند. این نام به دلیل وسعت و همواری سطح فلات‌ها انتخاب شده است، که آن‌ها را مشابه دشت‌ها می‌سازد. یکی از ویژگی‌های برجسته فلات، سطح نسبتاً هموار یا دارای ناهمواری‌های کم است. البته این همواری در مقایسه با زمین‌های اطراف آن ارزیابی می‌شود. همواری سطح فلات به پدیده‌هایی مانند فرسایش و هوازدگی مرتبط است. این فرآیندها در طول زمان موجب از بین رفتن بلندی‌ها و پر شدن پستی‌ها می‌شوند و در نتیجه، سطحی نسبتاً هموار شکل می‌گیرد.