فرامرز

فَرامرز
در شاهنامۀ فردوسی، پسر رستم از خالۀ کِیقُباد. در لشکری که رستم به کین خواهی سیاوش آراسته بود، پیش قراول سپاه بود. فرامرز، نخست وَرازاد شاه سِپیجاب و هزاران تورانی را از پای درآورد. سپس سُرخِه، پسر افراسیاب، به اسارت فرامرز درآمد و او را مانند سیاوش سربریدند. در آغاز تخت نشینی کیخسرو، فرامرز نیز همراه زال و رستم و زَوارِه حضور داشت. کیخسرو فرامرز را مأمور گشودن شهرهای هم مرز نیمروز کرد. در جنگ بعدی ایران و توران فرامرز فرماندهی سپاهی را برعهده داشت که از مردم کشمیر و کابل تشکیل می شد. سال ها بعد هنگامی که اسفندیار از سوی پدر مأمور دستگیری رستم، زَوارِه و فرامرز بود، فرامرز در رویارویی با مهرنوش، پسر اسفندیار، او را کشت. فرامرز پس از کشته شدن رستم به نیرنگ شَغاد به کین خواهی برخاست. او نخست رستم و زواره و رَخش را در تابوت نهاد و به زابلستان فرستاد، سپس در نبردی سخت بر شاه کابل چیره شد و او را به نخجیری برد که رستم در آن کشته شده بود و در چاه رستم بیاویخت و چهل تن از یاران او را همراه شغاد، که به تیر رستم بر چناری دوخته شده بود، به آتش کشید و سوزاند. هنگامی که بهمن اسفندیار به پادشاهی نشست و به زابلستان تاخت و زال را به بند کشید، فرامرز که در مرز «بُست » بود خود را به میدان رسانید، اما پس از نبردی جانانه و برداشتن زخم های فراوان اسیر شد. به فرمان بهمن او را بر دار کشیدند و تیربارانش کردند.