صفیه

صَفیّه دختر حُیَّی بن اخطب و یکی از همسران پیامبر (ص) بود. او نوادۀ لاوی بن یعقوب است و پدرش از شخصیت‌های برجسته یهود به شمار می‌رفت. صفیه ابتدا با سلام بن مشکم و سپس با کنانه بن ابی حقیق ازدواج کرد. در جنگ خیبر، پدرش حُیَّی و شوهرش کنانه به قتل رسیدند و او به اسارت مسلمانان درآمد. پیامبر (ص) او را به اسلام دعوت کردند و صفیه مسلمان شد. سپس پیامبر (ص) او را آزاد کرده و با او ازدواج کرد. این ازدواج باعث شد که برخی از یهودیان نیز به اسلام بگروند. صفیه زنی باهوش و زیبا بود و احادیثی از پیامبر (ص) نقل کرده است. در حال آماده‌سازی برای صف، بوی صف به مشام می‌رسد. این واژه به دو بخش صف و یه تقسیم می‌شود و زمانی به کار می‌رود که احتمال تشکیل یک اتحاد، اجتماع یا صف جنگ به زودی وجود دارد. نامی عربی است که از واژه صفی به معنای دوست وفادار گرفته شده و به همین دلیل، معنی این اسم نیز به وفاداری و مهربانی اشاره دارد. گفته می‌شود که هر فردی که این نام بر او نهاده شود، شخصی بسیار وفادار، مهربان و دلسوز خواهد بود. این نام از جمله اسامی زنانه عربی است. صفیه دختر عبدالمطلب بن‌هاشمی قریشی، یکی از عمه‌های پیامبر اسلام (ص) بود. مدارک موجود نشان می‌دهد که پیش از ظهور اسلام و حتی قبل از مسیحیت و یهودیت، فرهنگ و زبان ایرانی به جزیره العرب نفوذ کرده بود.