روابط استریک به برهم‌کنش‌های فضایی بین گروه‌های مولکولی در یک پلیمر اشاره دارد. در یک توالی خطی، زمانی که مانده‌ها (واحدهای سازنده پلیمر) به یکدیگر نزدیک می‌شوند، این روابط اهمیت ویژه‌ای پیدا می‌کنند. این نزدیکی می‌تواند ناشی از ساختار مارپیچی پلیمر یا انعطاف‌پذیری زنجیره باشد. برهم‌کنش‌های استریک می‌توانند شامل دافعه بین ابرهای الکترونی گروه‌های بزرگ یا جاذبه‌های ضعیف واندروالسی باشند.
ساختار دوم روابط ریختاری (استریک) در پلیمرها
این روابط فضایی تأثیر قابل توجهی بر ویژگی‌های فیزیکی و شیمیایی پلیمر دارند. به عنوان مثال، دافعه استریک قوی بین مانده‌های حجیم می‌تواند از پیچش منظم زنجیره پلیمر جلوگیری کرده و منجر به کاهش درجه بلورینگی و افزایش تحرک زنجیره‌ها شود. در مقابل، جاذبه‌های استریک ملایم ممکن است به پایداری ساختارهای خاص مارپیچی کمک کنند. درک این روابط برای پیش‌بینی و کنترل رفتار پلیمرها در کاربردهای مختلف، از جمله در علم مواد و دارورسانی، ضروری است.
گسترش این مفهوم شامل بررسی چگونگی تأثیر عوامل مختلف بر روابط استریک است. عواملی مانند طول زنجیره‌های جانبی، گروه‌های عاملی متصل به ستون فقرات پلیمر، و حتی حضور حلال‌ها یا افزودنی‌ها می‌توانند بر میزان و نوع برهم‌کنش‌های استریک تأثیر بگذارند. مطالعه دقیق این روابط به مهندسان پلیمر اجازه می‌دهد تا با دستکاری در ساختار مولکولی، پلیمرهایی با خواص مطلوب برای کاربردهای خاص طراحی کنند.