«دوزبانگی» به توانایی فرد در استفاده و درک دو زبان به طور مؤثر گفته می‌شود. این مفهوم شامل مهارت‌های شنیداری، گفتاری، خواندن و نوشتن در هر دو زبان است و تفاوت آن با یادگیری صرف یک زبان خارجی، در تسلط نسبی و کاربرد روزمره زبان دوم است.
در مطالعات زبان‌شناسی و جامعه‌شناسی، دوزبانگی به وضعیت افراد یا جوامعی اشاره دارد که در زندگی روزمره از دو زبان استفاده می‌کنند. این پدیده می‌تواند ترکیبی، متوالی یا همزمان باشد و بر آموزش، هویت فرهنگی و تعاملات اجتماعی تأثیر مستقیم دارد.
دوزبانگی علاوه بر جنبه‌های اجتماعی، آثار شناختی و ذهنی نیز دارد؛ از جمله بهبود مهارت‌های حل مسئله، انعطاف ذهنی و حافظه کاری. همچنین دوزبانگی ممکن است با تسلط متفاوت در دو زبان همراه باشد، اما مهم‌ترین ویژگی آن توانایی فعال و مؤثر استفاده از هر دو زبان در موقعیت‌های مختلف است.