آیینه کاری به معنای استفاده از قطعات آیینه برای تزئین دیوارها، سقف‌ها، و دیگر سطوح در بناها است. این تکنیک به ایجاد جلوه‌های نوری و انعکاس نور کمک می‌کند و فضایی پرنور و زیبا به وجود می‌آورد. این هنر در معماری ایرانی، به ویژه در دوران صفوی و قاجاری، بسیار رایج بوده است.
تاریخچه
این تکنیک در ایران به دوران باستان بازمی‌گردد، اما به طور خاص در دوره‌های اسلامی، به ویژه در دوران صفوی و قاجار، به اوج خود رسید. در این دوران، معماران و هنرمندان از این تکنیک برای تزئین مساجد، کاخ‌ها، و سایر بناها استفاده کردند.
فرآیند ساخت
برای آیینه کاری، از انواع مختلف آیینه‌ها استفاده می‌شود، از جمله آیینه‌های مسطح و آیینه‌های دوجداره. آیینه‌ها به اندازه‌های مختلف برش داده می‌شوند و سپس به دقت روی سطوح مختلف با استفاده از چسب‌های خاص نصب می‌شوند. در کنار آیینه کاری، معمولاً از دیگر تزئینات مانند گچ‌بری، نقاشی، و کاشی کاری نیز استفاده می‌شود تا جلوه‌ای پیچیده و زیبا ایجاد کند.
کاربردها
این هنر به طور عمده در مساجد، کاخ‌ها، و خانه‌های تاریخی ایرانی به کار می‌رود. به عنوان مثال، در مساجد و آرامگاه‌ها، آیینه کاری به عنوان نماد نور و معنویت شناخته می‌شود. علاوه بر معماری، از این تکنیک در هنرهای دستی و تزئینی نیز استفاده می‌شود، مانند ساخت جعبه‌های تزئینی و تابلوهای هنری.
