لغت نامه دهخدا عبادتکار. [ ع ِ دَ ] ( ص مرکب ) پارسا و زاهد. متدین و عابد. ( ناظم الاطباء ). آنکه پرستش خدای شغل شاغل او است. و رجوع به عبادت شود.
