سنباندن

لغت نامه دهخدا

سنباندن. [ سُم ْ دَ ] ( مص ) بزور جای دادن چیزی را در چیزی. سوراخ کردن و سفتن. سودن :
اگر فغفور چینی را دهد منشور دربانی
بسنباده حروفش را بسنبانددر احداقش.منوچهری.چو دارد دشنه پولاد را پاس
بسنباند زره ور باشد الماس.نظامی.