منتصر عباسی
دانشنامه آزاد فارسی
شهرت اَبُوجَعْفَر محمد، ملقب الْمُنْتَصِرُ بالله یازدهمین خلیفۀ عباسی (حک: ۲۴۷ـ۲۴۸ق) . مُنْتَصِر که از پدرش ، متوکل ، جفا دیده بود، به یاری گروهی از ترکان بانفوذ در دستگاه خلافت ، پدر را کشت و همان روز به خلافت رسید (۴ شوّال ۲۴۷ق ) و از دو برادر خود، مُعْتَزّ و مُؤید، بیعت گرفت و آن دو را از ولایتعهدی خلع کرد و مردم را از شهر «جَعْفَریّه » که پدرش بنیاد کرده بود به سامِرّا بازگرداند و کاخ های آن جا را ویران کرد . مُنْتَصِر با علویان مدارا داشت و ترس و وحشت خاندان ابوطالب در ممنوعیت زیارت مرقد مطهر امام حسین (ع ) از میان رفت و فَدَک را به فرزندان امام حسین (ع ) بازگرداند. منتصر پس از شش ماه خلافت براثر بیماری درگذشت و نیز گفته اند که ترکان او را مسموم کردند.
