دانشنامه اسلامی
علامه آقا بزرگ تهرانی در خصوص وی آورده است: «او از صالحین، پرهیزکاران و نیکان بود و از جمعی از اساتید و مشایخ ما روایت می کرد؛ همچون: میرزا حسین خلیلی، سید محمدعلی شاه عبدالعظیمی و سید حسن صدر و از او روایت می کند شیخ علی اردوبادی...».
ایشان تألیفات و تقریرات و حواشی بسیاری داشت و دارای رساله عملیه نیز بود. از تألیفات او می توان: «نتایج الافکار فی فهم کلمات الائمة الاطهار» را نام برد. در این خاندان و در مهد تربیت چنین پدری دانشمند، آقا مجتبی لنکرانی به سال 1315 قمری در نجف اشرف پا به عرصه گیتی نهاد. ایشان در سایه هدایت و ارشاد پدر فرهیخته اش، مقدمات و مراتب تحصیل و رشد را طی نمود و وارد دریای مواج دانش و تقوا در حوزه علمیه نجف اشرف گردید.
حاج شیخ مجتبی لنکرانی، علاوه بر استفاده از محضر نورانی پدر گرامیش، در خدمت تنی چند از بزرگان حوزه نیز بوده است که مختصراً به معرفی آنان می پردازیم:
او قلمی روان و سبک نویسندگی شیوایی داشت. رقم تألیفات علامه بلاغی، بیش از چهل جلد می باشد. این دانشمند پرتلاش، در شعبان 1354 قمری به ملأ اعلی پرواز کرد. آیت الله حاج شیخ مجتبی لنکرانی، فلسفه و کلام را از خرمن انبوه دانش علامه بلاغی، فراگرفت و تعلیمات این استاد در شکل گیری شخصیت علمی او اثری بسزا داشته است.
حاج شیخ مجتبی در محضر چهار استاد اخیر، فقه و اصول را به کمال فراگرفت و خود به مقام بلند استادی نایل آمد.
