دانشنامه اسلامی
سید رضى الدین، على بن موسى بن جعفر بن طاووس، از نوادگان امام حسن مجتبی و امام سجاد علیهما السلام در روز ۱۵ محرم سال ۵۸۹ هجرى در شهر حله به دنیا آمد. جد هفتم ایشان، محمد بن اسحاق، که به خاطر زیبایى و ملاحتش به طاووس مشهور شده بود از سادات بزرگوار مدینه محسوب مى شد. ابتداى تحصیلات سید ابن طاووس در شهر حله بود که از محضر پدر و جد خود، ورام بن ابى فراس علوم مقدماتى را آموخت. سید با درکى قوى و هوشى سرشار قدم در راه علم نهاد و در اندک زمانى از تمام هم شاگردیهاى خود سبقت گرفت. وى در کشف المحجة مى گوید: « وقتى من وارد کلاس شدم آنچه را دیگران در طول چند سال آموخته بودند، در یک سال آموختم و از آنان پیشى گرفتم.» او مدت دو سال و نیم به تحصیل فقه پرداخت و پس از آن خود را از استاد بى نیاز دید و بقیه کتب فقهى عصر خویش را به تنهایى مطالعه نمود.سید ابن طاووس در بین علما و مردم زمان خویش از احترام خاصى برخوردار بود. او علاوه بر اینکه فقیهى نام آور بود ادیبى گرانقدر و شاعرى توانا شمرده مى شد، گرچه شهرت اصلى او در زهد و تقوی و عرفان اوست و اکثر تألیفات او در موضوع ادعیه و زیارات مى باشد. سید کتابخانه بزرگ و بى نظیرى داشت که از جدش به ارث برده بود و او به گفتۀ خودش تمام آن کتابها را مطالعه کرده یا درس گرفته بود.
ساختار کتاب
این کتاب مشتمل بر دویست و چهل و یک مسئله پیرامون مسائل مختلف فقهى و غیر فقهى مى باشد، مسائل مذکور بعد از بیان مقدمه اى از سوى محقق، یکى پس از دیگرى بیان شده اند.
أجوبة المسائل و رسائل فی مختلف فنون المعرفة، ابن ادریس حلی، ج۱، ص۵.
اولین مطلبى که مؤلف در ضمن این مسائل به ذکر آن پرداخته، مسئله اجماع و نگاه امامیه به این دلیل شرعی مى باشد. ایشان مى فرمایند: نظر ما این است که حجیت اجماع به خاطر داخل بودن نظر معصوم علیه السلام در میان مجمعین است. اگر کسى بگوید اجماع بدون توجه به رأى معصوم علیه السلام ارزش واعتبار دارد، به خطا رفته است. وى در ادامه، نظر چندین نفر از بزرگان ما را بیان مى کند که همگى قائل به این نظریه مى باشند.
أجوبة المسائل و رسائل فی مختلف فنون المعرفة، ابن ادریس حلی، ج۱، ص۱۵.
...
