بهشتی سرشت

لغت نامه دهخدا

بهشتی سرشت. [ ب ِ هَِ س ِ رِ ] ( ص مرکب ) آنکه خوی و طبعش مانند بهشت باشد. ( ناظم الاطباء ). خوش طینت. پاک سرشت :
نگاری نخواهی بهشتی سرشت
که با روی او باشی اندر بهشت.اسدی.بشادی در آن کشور چون بهشت
برآسود با آن بهشتی سرشت.نظامی.