دانشنامه اسلامی
ابن اسحاق می گوید: رسول خدا ذی حجّه (سال پنجم) و محرّم و صفر و دو ماه ربیع را در مدینه اقامت گزید، و در جمادی الأولی (شش ماه پس از جنگ «بنی- قریظه») به خونخواهی شهدای رجیع: خبیب بن عدیّ و همراهانش بر سر «بنی- لحیان» رفت .
اما واقدی می گوید:« پیامبر (ص) روز اول ربیع الاول سال ششم از مدینه بیرون آمدند و تا غران و عسفان رفتند و مدت غیبت ایشان از مدینه چهارده شب بود.»
پیامبر (ص)، از کشته شدن عاصم بن ثابت و یاران او سخت ناراحت شدند و همراه دویست نفر که بیست اسب همراه داشتند از مدینه بیرون آمدند. و در محل گنبدی که در ناحیه جرف بود فرود آمدند و بامداد روز بعد حرکت کردند و وانمود می کردند که آهنگ شام دارند. پیامبر (ص) هنگام تخفیف گرمای روز حرکت می کرد، و از غرابات و بین عبور فرمود تا به بلندی های ثمام رسیدند.
از آنجا در راه شتابان حرکت فرموده تا به وادی غران رسیدند که عاصم بن ثابت و همراهانش آنجا کشته شده بودند. پیامبر (ص) بر آنها رحمت فرستاد و فرمود: شهادت بر شما گوارا و فرخنده باد. قبیله لحیان که از آمدن پیامبر (ص) مطلع شده بودند به قله های کوهها گریختند، و مسلمانان به هیچ- کس از ایشان دست نیافتند. پیامبر (ص) یکی دو روز آنجا اقامت کردند و گروههایی را از هر سو به جستجو اعزام داشتند، و آنها هم به کسی دست نیافتند. آنگاه پیامبر (ص) حرکت فرموده به عسفان رسیدند.
«جابر بن عبد اللّه أنصاری» می گفت که: از رسول خدا شنیدم که چون آهنگ بازگشتن به مدینه را کرد، می گفت، «آئبون تائبون إن شاء اللّه، لربّنا حامدون، أعوذ باللّه من و عشاء السفر و کآبة المنقلب، و سوء المنظر فی الأهل و المال»
ابن سعد می گوید که: رسول خدا- صلّی اللّه علیه و آله- از «عسفان»، أبو بکر را با ده سوار فرستاد تا قریش را بدین وسیله مرعوب سازد و آنان تا «غمیم» پیش رفتند و سپس بی آن که به دشمنی برخورد کنند بازگشتند
البته علامه جعفر مرتضی عاملی در وجود این سریه شک کرده اند.
