روشن تاب

لغت نامه دهخدا

روشن تاب. [ رَ / رُو ش َ ] ( نف مرکب ) آنکه یا آنچه روشنایی از او می تابد. درخشان :
چو بحر ژرف سپهر و چو لنگر زرین
فتاده در بن بحر آفتاب روشن تاب.امیر معزی ( از آنندراج ).