بیم خورده

لغت نامه دهخدا

بیم خورده. [ خوَرْ / خُرْ دَ / دِ] ( ن مف مرکب ) پر از بیم و ترس. ترسیده :
از آن بیم خورده سواران تور
دو تن تازیان دید ناگه ز دور.فردوسی.سه گرد از پس بیم خورده دو تور
بتازیم پویان برین راه دور.فردوسی.بدو گفت کاین بیم خورده سوار
بهدیه ازین کودک خرد دار.اسدی.