لغت نامه دهخدا غیب بین. [ غ َ / غ ِ ] ( نف مرکب ) آنکه غیب را بیند. بیننده غیب و نهان. رجوع به غیب شود : انبیا را داد حق تنجیم این غیب را چشمی بباید غیب بین.مولوی ( مثنوی ).
