لغت نامه دهخدا
ایما. ( ع مص ) ایماء. ( از فرهنگ فارسی معین ). مأخوذ از تازی اشاره و نشان دادن به انگشت و جز آن. ( ناظم الاطباء ). اشاره. ( فرهنگ فارسی معین ) :
نهاده جهان و فلک چشم و گوش
بایما و فرمان خسرو ملک.مسعودسعد.غیر نطق و غیر ایما و سجل
صد هزاران ترجمان خیزد ز دل.مولوی.- ایما کردن ؛ ایما و اشاره کردن نشان دادن با دست و سر و جزآن و به رمز بیان کردن. ( ناظم الاطباء ) :
دریابد اگر بدل کنی فکرت
بشتابد اگر کنی به چشم ایما.مسعودسعد.و رجوع به ایماء شود.
ایما. [ اَی ْ ی َ ]( ع ص ) کلمه ایست دال بر معنی کمال و همیشه صفت نکره واقع میشود. مانند: مررت برجل ایما رجل ؛ یعنی گذشتم بر مردی که کامل بود در صفات مردی. ( ناظم الاطباء ).
ایما. ( ضمیر ) ضمیر اشاره به جمع متکلم معالغیر ضمیر شخصی منفصل. ( فرهنگ فارسی معین ) : اکنون ایشان را و ما را جان همی کند یا نه ایما ماند و نه ایشان. ( تاریخ سیستان ).، ایم ا. [ اَ مُل ْ لاه ] ( ع سوگند ) قسم بخدا. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). کلمه قسم. یعنی سوگند بخدا. ( ناظم الاطباء ). لغتی است از ایمن اﷲ که قسم است و درآن لغات است : اَیم ُ اﷲ. ایم ُ اﷲ و اَیمَن ُ اﷲ یا اَیمِن ُ اﷲ. ( از اقرب الموارد ). رجوع به ایمن اﷲ شود.
