معنی تریج | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

تریج. [ ت َ ] ( ع ص ) ریح تریج ؛ باد تند. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). باد شدید. ( از المنجد ). || رجل تریج ؛ مرد سخت اعصاب. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). شدیدالاعصاب. ( اقرب الموارد ) ( المنجد ).
تریج. [ ت ِ ] ( اِ ) تریز. تیریز: به تریج قبای کسی بر خوردن ، بصورت استهزاء؛کمترین بی حرمتی شدن به کسی که حرمتی ندارد. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ). و رجوع به تریز و تیریز شود.