در قرآن کریم، برگ‌ها (وَرَق) نماد نظم و آفرینش دقیق خداوند در طبیعت و آیت‌های الهی هستند. برگ‌ها اندام‌های پهن و سبز گیاهان‌اند که با ترتیب خاص بر روی ساقه قرار دارند و نقش مهمی در تولید غذا، اکسیژن و پاکسازی هوا ایفا می‌کنند. قرآن سه بار از واژه «وَرَق» به معنای برگ یاد کرده و در بسیاری از آیات دیگر، اشاره‌ای غیرمستقیم به برگ‌ها و سرسبزی گیاهان و باغ‌ها شده است، مانند تعابیر «حدائق ذات بهجة» و «جنات تجری من تحتها الأنهار». برخی مفسران، فرو ریختن برگ‌ها برای تغذیه گوسفندان را نیز در قالب «اهش بها علی غنمی» تعبیر کرده‌اند.
از دیدگاه قرآن و روایات، برگ‌ها نشانه علم و قدرت خداوند هستند. در آیه ۵۹ سوره انعام، خداوند به علم بی‌پایان خود نسبت به جزئیات عالم، از جمله هر برگ ریخته شده، اشاره می‌کند: «و ما تسقط من ورقة الا يعلمها». این آیه نشان می‌دهد که حتی چیزهای به ظاهر کوچک و فراوان مانند برگ‌ها نیز از نظر خداوند تحت کنترل و علم او هستند. برگ‌ها در روایات گاه به سقط جنین نیز تفسیر شده‌اند و در آیات دیگر، سبز شدن زمین و زیبایی بخشی درختان به عنوان نشانه قدرت الهی ذکر شده است.
علاوه بر نقش طبیعی و زیبایی‌شناختی، برگ‌ها در قرآن گاه به عنوان پوشش و محافظ بدن و نشانه رحمت و نعمت الهی بیان شده‌اند. این مفهوم در باغ‌های بهشتی نیز انعکاس یافته و برگ‌ها و درختان به عنوان نشانه‌های رحمت و زیبایی بهشت توصیف شده‌اند. به این ترتیب، برگ‌ها در قرآن هم به صورت واقعی و هم به صورت نمادین، جلوه‌ای از آفرینش دقیق، علم و قدرت خداوند و نیز نشانه‌ای از نعمت و رحمت الهی هستند.
