دوابخش

لغت نامه دهخدا

دوابخش. [ دَ ب َ ] ( نف مرکب ) دوابخشنده. چاره گر. معالج. شفابخش:
که ای محراب چشم نقش بندان
دوابخش درون دردمندان.نظامی.فریبنده چشمی جفاجوی و تیز
دوابخش بیمار و بیمارخیز.نظامی.