واژه‌ای که در زبان فارسی، بار معنایی چندگانه‌ای را به دوش می‌کشد و درک آن نیازمند توجه به بافت و کاربردش است. در یک معنا، به معنای افسار گسیختن و افسار بر گرفتن است. این تعبیر، تصویری از رهایی از بند، گسستن قیود و از دست رفتن کنترل را به ذهن متبادر می‌سازد. گویی چیزی که باید مهار می‌شد، از کنترل خارج شده و به حال خود رها گشته است. این معنا، می‌تواند به موقعیت‌هایی اشاره داشته باشد که در آن، نظم و انضباط جای خود را به آشفتگی و بی‌بندوباری می‌دهد.
در معنایی دیگر، به خودکامی و خویشتن‌کامی اطلاق می‌شود. این مفهوم، بر جنبه‌ی فردی و ذهنی خلاعت تأکید دارد و به حالتی اشاره می‌کند که فرد در پی ارضای امیال و خواسته‌های شخصی خویش است، بدون توجه به آنچه پیرامونش می‌گذرد یا حقوق دیگران. خودکامگی، نوعی از خودرأیی و عناد با دیگران است که در آن، فرد تنها منافع و خواسته‌های خود را معیار قرار می‌دهد و از پذیرش نظرات و دیدگاه‌های مخالف سر باز می‌زند. این حالت، می‌تواند زمینه‌ساز بروز بسیاری از رفتارهای نامتعارف و زیان‌بار باشد.
در نهایت، خلاعت به نا بسامانی و پریشانی نیز تعبیر شده است. این معنا، بر جنبه‌ی عینی و بیرونی خلاعت تأکید می‌ورزد و به وضعیتی از آشفتگی، بی‌نظمی و عدم تعادل اشاره دارد. این پریشانی می‌تواند ناشی از عوامل درونی، مانند غم خوردن و گسستگی به معنای از هم گسیختگی روحی و روانی، یا عوامل بیرونی باشد. در هر صورت، خلاعت در این مفهوم، نمادی از فروپاشی ساختارها، از بین رفتن انسجام و بروز هرج و مرج است که زندگی فردی و اجتماعی را تحت تأثیر قرار می‌دهد.