بالا غیرتا

مرا به عالم بالا دلیل شد چون خضر چه فیضهاست زمین های آسمانی را

چرا غره گشتی به بازوی خویش بر این برز و بالای و نیروی خویش

رتبه حسن از غرور عشق ظاهر می شود باغبان نازی اگر دارد ز بالای گل است

فرشته نبیند در ایشان دلیر وگر بیند افتد ز بالا به زیر

ز فیض عجز به بالای چشم جا یابد چو ابرو از خم بازوست آنکه شمشیرش

دست می‌مالید بر اعضای شیر پشت و پهلو گاه بالا گاه زیر