تودغدۀ فوق کلیوی

تتراکوزاکترین یک پلی پپتید صناعی شبه آدرنوکورتیکوتروپین است که که اساسآ موجب تحریک ترشح گلوکوکورتیکوئیدها از غدد فوق کلیوی می‌شود.

غدد فوق کلیوی منبع دوم هورمون‌های استروئیدی است. بلوغ آدرنال، اصطلاحاً آدرنارک، معمولاً در اواسط کودکی مقدم بر گنادارک است.

خود سرطان‌های ریه به‌طور رایج به مغز، استخوان‌ها، کبد، و غدد فوق کلیوی دگردیسی پیدا می‌کنند. لکه‌گذاری ایمنی یک بیوپسی (زنده‌بینی) معمولاً برای تشخیص منشأ اصلی آن کارآمد است.

مانده نورون‌های پس‌گره‌ای، سمپاتیک نورآدرنرژیک هستند. قسمت مرکزی غده فوق کلیوی، در اصل، یک گره سمپاتیک است که در آن، سلول‌های پس‌گره‌ای آکسون‌های خود را از دست داده و از این‌رو نوراپی‌نفرین، اپی نفرین و اندکی دوپامین را به داخل جریان خون، تراوش می‌کنند. در نتیجه، نورون‌های پیش‌گره‌ای کولینرژیکی که به این سلول‌ها می‌روند، به گونه رشته‌های عصبی حرکتیِ ترشحی این غده درآمده‌اند.

- از آنجایی که کورتیکواستروئیدها باعث می‌شوند فعالیت غده‌های فوق کلیوی کاهش یابد یا متوقف شود، این داروها نباید پس از مصرف بلند مدت در دوزهای بالا به صورت ناگهانی قطع شوند. مدتی زمان لازم است تا غده‌های فوق کلیوی دوباره آغاز به ترشح کورتیزول کنند. کاهش تدریجی دوز کورتیکواستروئیدها باعث می‌شود بدن خودش آغاز به ساختن کورتیزول کند.

علت بیماری معمولاً عبارت است از تخریب تدریجی و پیش‌رونده غدد فوق‌کلیوی احتمالاً به دلیل خود ایمنی. البته نارسایی غدد فوق کلیوی ممکن است به دنبال بیماری‌های زیر نیز ایجاد شود: سل، سرطان، بیماریهای هیپوفیز و قطع ناگهانی مصرف کورتون