واژه‌ی وِزر و مشتقات آن در زبان عربی، از ریشه‌ای گرفته شده که به پناهگاه کوهستانی اشاره دارد. این پناهگاه‌ها به دلیل استحکام و سنگینیِ کوه، معنای ثقل و بار گران را به ذهن متبادر می‌سازند. بر همین اساس، کاربرد این واژه در مفهوم مجازی، برای اشاره به گناه و بار مسئولیتِ اخلاقی توسعه یافته است؛ چرا که گناهان نیز به‌سان بارهایی سنگین، روح و وجدان انسان را تحت فشار قرار می‌دهند. این تشابه معنایی، باعث شده تا در متون دینی، به‌ویژه قرآن کریم، از وِزر به‌عنوان نمادی برای گناه و پیامدهای آن استفاده شود.
در قرآن کریم، این واژه در آیات متعددی به کار رفته و در هر بافت، بر معنای سنگینی گناه و مسئولیت‌های ناشی از آن تأکید شده است. برای نمونه، در عبارت «لِیَحْمِلُوا أَوْزَارَهُمْ کَامِلَةً»، بار گناهان به‌صورت کامل و فزاینده تصویر شده است. همچنین، در ترکیب وَازِرَةٌ برای توصیف فرد گناهکار به کار می‌رود که بار سنگین اعمال خود را بر دوش می‌کشد. حتی در مورد پیامبر اکرم(ص) نیز در آیه‌ی «وَضَعْنَا عَنْكَ وِزْرَكَ»، این تعبیر به معنای زدودن بار سنگین مسئولیت‌های ویژه‌ی رسالت است.
بنابراین، می‌توان دریافت که واژه‌ی وِزر در اصل، بر سنگینی و ثقل دلالت دارد و در استعاره‌ای عمیق، به گناهان انسان‌ها تعمیم یافته است. این تشبیه، هم بر جنبه‌ی معنوی گناه به‌عنوان عاملی سنگین‌کننده تأکید می‌کند و هم بر مسئولیت فرد در قبال اعمالش صحه می‌گذارد. کاربردهای قرآنی این واژه، گواهی روشن بر غنای ادبی و معناشناختی زبان قرآن و توانایی آن در انتقال مفاهیم پیچیده‌ی اخلاقی از طریق تصاویر زنده و ملموس است.